Rustig slapen.

Kurenai wachte nog even tot ze Kazuki's reactie had gehoord tot ze zich wilde terug veranderen naar haar oorspronkelijke gedaante. Blijkbaar hadden ze een gesprek dat iets tussen hen was, maar het enige wat ze te weten kwam is de vraag 'Echt?'. Ze ging zitten en keek ongeïntreseerd om zich heen.

Kazuki gromde even en zei ''Ja echt'' en zuchten. Hij floot even naar Fenrir en die ging wer rustig zitten. ''Dame in wolven gedaante, verander terug naar uw gewone gedaante, dan zal Fenrir u niets doen'' sprak hij rustig en langzaam, waarna hij ging zitten.

Céline daht erover na,ze zuchtte."wow" ze zweeg weer en keek hem aan.Daarna naar Fernir.Ze klakte met haar tong."kom maar jongen,ze doet je niets" ze glimlachtte.Hopend dat Fernir zou komen,dat deed ze zo altijd bij Wodan

Kazuki keek even naar Fenrir en wachte wat hij ging doen. De wolf keek hem aan en Kazuki knikte met zijn hoofd. Fenrir liep langzaam naar Celine toe en likte over haar hand. Kazuki glimlachte en richte zijn aandacht weer op de wolvin.

Céline glimlachtte en aaide hem.Ze hield echt van dieren en kon er mee omgaan,dat zag je aan haar.Ze keek dan even naar de anderen en dan terug naar de wolf.Ze grinnikte even en gaf een aai,ze krabbelde achter zijn oor.

'Fenrir vind je aardig, meestal gebeurd dat niet zo snel'' Zei Kazuki, zelf hij zelf vertrouwde Fenrir nog neit helemaal. Je wist nooit wat hij kon doen. Vooral omdat hij groter was dan een gewone wolf en zeker twee keer zo sterk.

Céline grinnikte en keek Fernir aan."ach ik ga gwn met alle dieren om" ze grinniket even en lkeek naar Kazuki.Ze keek dan weer naar de wolf en bleef lekker krabbelen xD

Kazuki vouwde even zijn vleugels open. Hij had geen ast meer van zijn gebroken vleugel en vloog een rondje door de ruime grot. Hij lande naast Celine en Fenrir en vroeg ''Ben jij een volbloed Ninja?'' en keek haar aan.

Céline keek op en krabbelde terwijl Fernir verder."ja hoezo?" ze keek hem aan en wachtte ad,ze keke soms eens naar buiten en dan naar de wolf.Ze keek terug naar Kazuki

''Ik vroeg het me zo af, je bent namelijk zo'n beetje de enige volbloed Ninja die aardig tegen me is'' Zei Kazuki. Hij was niet bepaald gelieft ergens. Zijn ouders hadden hem verstoten, zin broer en zus waren verdwenen. En hij kreeg overal de schuldvan.

Céline keek hem aan en glimlachtte even."je bent zelf ook aardig dus gemeen kan ik neit doen" ze glimlachtte en keek rond.Ze horode wat buiten,ze stond op.Ze hoorde....
Opeens kwam de witte merrie naar binnen gerend
Céline scherok en keek naar de merrie,"je bent er!"

''Aha'' Zei Kazuki. Zijn paarse ogen vernauwde toen hij de merrie zag. ''Zie je wel'' gromde hij en ging weer verder op zitten hij probeerde de hoofdpijn tegen te gaan, maar het lukte niet echt. Hij floot en Fenrir ging naast hem liggen.

( sorry voor late post )

Kurenai gromde even en veranderde in haar oorspronkelijke gedaante. "Je hoeft heus niet mysterieus tegen me te praten want dat ben je niet." zei ze droog. Daarna keek ze naar de witte merrie die was binnengerend. "Wat is ze mooi..." zei Kurenai zacht en glimlachte even.

Céline stond op en liep voorzichtig naar de merrie.De merrie schudde even haar hoofd en zette een stapje achteruit.Céline strekte voorzichitg haar hand uit en bleef zo staan.Ze keek recht in de ogen van de merrie.De merrie twijfelde en wilde stappen maar bleef staan

Kazuki keek even naar de merrie. Ze was wit, spier wit. Zijn ogen branden bijna uit hun kassen toen hij haar aankeek. Hoe konden ze dat toch mooi vinden? dacht hij.

Céline zette voorzichtig een stapje naar de merrie,die twijfelde en bleef toch staan.Ze snoof en hield haar neus laag aan de grond.Céline zag dat het doekje helemaal bebloed was,ze stapte iets dichter.De merrie bleef staan en snoof zacht.

Kazuki opende zijn ogen. Hij pakte een donkeren zonnebril uit zijn zak en zette die op zijn neus, waarna hij naar de merrie liep en de wond bekeek. De merrie was niet blij met hem, omdat het waarschijnlijk aanvoelde dat hij half demoon was. Maar liet hem wel zijn gang gaan.

Céline wikkelde het doek eraf,ze legde haar hand voorzichtig op de wonde.De merrie snoof en legde haar oren plat,ze hief haar been op.Céline aaide haar op haar hals,de merrie kalmeerd en snoof even.Céline sloot haar ogen en opnieuw kwam er een witte glanzende gloed rond het been

Kazuki zuchten en keek naar de merrie. Hij keek om haar hen en zag de zwarte hengst. ''Blijkbaar horen die twee bijelkaar'' zei hij en liep naar de hengst toe, die bleef rustig staan en kazuki aaide hem even.

Céline geneesde haar been en stond op.De merrie briesde en legde haar neus in de hand van Céline,ze snoof zacht.Célien glimlachtte en aaide haar voorzichtig,ze schoof haar voorlok opzij.Ze keek anar de zwarte ster op haar voorhoofd

Kurenai stapte ook naar de hengst toe. "Yo en In..." zei ze zacht en glimlachte even. Ze liet de hengst even aan haar hand ruiken en aaide daarna zijn zachte neus.

Céline aaide de merrie rustig en dacht na.De merrie briesde in haar gezicht en zxwiepte met haar staart.Céline glimlachtte en gaf een aai,ze krabbelde haar even.De merrie krabbelde voorzichtig terug

Zoé zat een stukje verder op. Ze had niets in de gaten van de andere. Wat kon het haar ook shelen. Niemand had in al die jaren naar haar om gekeken, Dus waarom nu wel ? Ze wist het ook niet. Zoé had booit liefde en zorg gekend, Aleen haat en razernij. Ze wist zich nooit te gedragen omdat ze dat nooit had geleerd. Van haar ouders mocht ze alles maakte hun niet uit wat.
Zoé maakte daar altijd gebruik van en ging s'avonds op stap met vrienden. Daar zat ze dan in haar eentje, Alleen haar wolf bij haar. Hij was haar enige vriend in zdeze barre tijd. Raar was dat om over na te denken. Zoé keek naar haar wolf en toen naar de rond. De wind bies wat blaadjes mee en waaide door Zoé's haren. Ze waaide door elkaar. Ze moest er wel om lachen. Ze keek naar beneden en zag mensen. Ze had geen zin om er heen te lopen en 'Hoi' zeggen. Want wie gaf er nou om Zoé ?

Céline aaide de merrie,ze zag verderop iemand zitten.Ze keek naar het meisje met haar wolf,zou ze erheen gaan? Waarom zou ze niet komen? Ze keek even naar Kazuki en de hengst en dan naar de merrie.De merrie snoof even en zwiepte met haar staart

Zoé had de mensen alang gezien en zij haar, Teminste dat verwachte ze. Over haar verleden vertelde ze liever niet maar ze dacht er vaak aan. Waarom ? Geen idee had ze. Ze keek naar Céline met haar Merrie. Wat een ief paardje Dacht ze. Ze keek nog even naar hun en toen weer naar haar wolf. Hij had geen naam maar ja.. Ze dacht de hele tijd aan de gekste dingen. Zou er ooit iemand van haar houden ?